Z wielką radością informujemy, że Stolica Apostolska potwierdziła datę beatyfikacji Siostry Marii Krzysztofy Klomfass i jej 14 Towarzyszek ze Zgromadzenia Sióstr Świętej Katarzyny, która będzie miała miejsce w Braniewie, 31 maja 2025 roku o godz. 11.00. Liturgii przewodniczyć będzie prefekt watykańskiej Dykasterii Spraw Kanonizacyjnych, kard. Marcello Semeraro. Zapraszamy do udziału w tej uroczystości - informuje Archidiecezja Warmińska
Piętnaście różnych osobowości, doświadczeń i historii, które spotkały się na wspólnej drodze powołania zakonnego w Zgromadzeniu Sióstr św. Katarzyny. Żywiołowe i ciche, odważne i nieśmiałe, pełne humoru oraz wzbudzające szacunek. Jedne przeżywały wiarę w głębi serca, inne miały dar spontanicznego dzielenia się świadectwem o Bogu. Oddane swojej pracy, szczęśliwe w swoim powołaniu, zwyczajne siostry zakonne, które w normalnych warunkach być może nie zostałyby w pełni zauważone.
Jednak w 1945 roku warunki były wyjątkowe a wojna i jej okrucieństwa ukazywały ludzi w prawdziwym świetle, bez masek, bez udawania. Odsłonięty wówczas obraz może boleć, zawstydzać, przerażać, ale może też zdumiewać, pobudzać do głębszej refleksji i umacniać na drodze wiary.
To warmińskie siostry zakonne, które potrafiły wzbić się ponad przeciętność. Pomimo walki obu totalitaryzmów, gnane w kierunku, którego nie wybrały nie poddały się, ale próbowały iść pod prąd, pod wiatr i pod fale. Chociaż poniosły śmierć, to one w tej walce odniosły zwycięstwo.
W bieżącym roku obchodzimy 80. rocznicę zakończenia II Wojny Światowej. Na skutek działań wojennych zginęło 105 sióstr katarzynek. Część z nich przelała krew za wiarę lub zginęła w obronie czystości ślubowanej Bogu, inne w służbie dla bliźnich. Wiele sióstr złożyło Bogu ofiarę ze swego życia w sposób bezkrwawy, tzn. umarły z powodu pobicia i maltretowania ich przez żołnierzy Armii Czerwonej, bądź przez zarażenie się tyfusem lub dyzenterią przy opiekowaniu się chorymi czy też z wycieńczenia i głodu.W tej grupie sióstr katarzynek jest piętnaście Męczennic i jedna Sługa Boża.
Ich śmierć miała miejsce od 22 stycznia do 25 listopada 1945 roku.
ur. 19.08.1903 roku w Raszągu koło Olsztyna
śluby zakonne – 25.04.1928 r. w Braniewie
Pielęgniarka, pierwsza instrumentariuszka na sali operacyjnej w Szpitalu Mariackim (obecnie Szpital Miejski) w Olsztynie.Radosnym usposobieniem, otwartością, życzliwością i śpiewem niosła Chrystusa wszystkim, z którymi się spotykała. Posiadała dar łatwego nawiązywania relacji z ludźmi. Tak została zapamiętana.W obliczu śmierci miała siłę i odwagę by bronić wartości.Zginęła w okrutny sposób, z rąk żołnierzy Armii Radzieckiej, walcząc o swoją godność.
ur. 12.10.1904 r. w leśniczówce Klewno koło Reszla
śluby zakonne - 20.10.1932 r. w Braniewie
Pielęgniarka w Szpitalu Mariackim (obecnie Miejskim) w Olsztynie. W trudnej chwili, podczas próby ewakuacji dorosłych pacjentów oraz dzieci, pośród chaosu, bomb i wrogiej armii, powiedziała: „Zostaję z chorymi!” Poniosła śmierć na olsztyńskim dworu w dniu 22 stycznia 1945 r.
Trzy kolejne siostry doświadczając pobicia, znęcania się i gwałtów ze strony żołnierzy radzieckich w Szpitalu Mariackim w Olsztynie, zostały osadzone w więzieniu a następnie skierowane do obozów w głębi Rosji. Podzieliły los tysięcy zesłańców, próbując przyjść im z pielęgniarską i duchową pomocą. Oddały życie wynagradzając za wojenne grzechy i świętokradztwa.
ur. 22.04.1904 r. w Sawitach koło Piotrowca, powiat Braniewo
śluby zakonne - 20.10.1932 r. w Braniewie
Miała w sobie naturalną gotowość do przychodzenia z pomocą. Swoją posługą pielęgniarską i podejściem do drugiego człowieka wzbudzała szacunek. Gorzkie godziny swego męczeństwa, trudy, lęki i następstwa drogi na Syberię ogarniała w miłości do Chrystusa. Do końca służyła tym, którzy w obozie cierpieli na tyfus i czerwonkę. Zmarła 7 kwietnia 1945 r. w obozie w Tula.
ur. 03.02.1913 r. w Gdańsku
śluby zakonne - 02.05.1938 r. w Braniewie
Pracując jako wychowawca młodych kobiet nie zapominała o stałej potrzebie pracy nad sobą. Bardzo świadomie przeżywała swoją konsekrację, wykorzystując każdą okazję do tego aby być lepszym człowiekiem. W wyniku wojennych trudności personalnych została skierowana do pracy w biurze Szpitala Mariackiego w Olsztynie. Jej męczeństwo, w styczniu 1945 r. w Olsztynie a następnie w drodze na Syberię, było szczególnie trudne i upokarzające, lecz niesione heroicznie i z wielka miłością do Jezusa. Zmarła z wycieńczenia i głodu w dniu 5 czerwca 1945 r. Dokładne miejsce jej śmierci jest nieznane.
ur. 27.10.1888 r. w Krokowie, powiat Reszel
śluby zakonne - 12.10.1909 r. w Braniewie
Pielęgniarka środowiskowa i zakrystianka, pracowała w Klewkach koło Olsztyna. W czasie zdobycia Olsztyna przez Armię Czerwoną przebywała u sióstr w Szpitalu Mariackim. Po torturach i więzieniu doświadczyła deportacji w głąb Rosji. Przebywając w obozach, brała na siebie najcięższe prace, by odciążyć współsiostry. Dla towarzyszy niewoli stała się pocieszycielką i duchową matką. Zmarła 8 lipca 1945 r. w miejscowości Osanowa.
Siostra Sekundina i Siostra Adelgarda mieszkały w Kętrzynie i zajmowały się opieką ambulatoryjną, pracą wychowawczą z dziećmi i młodzieżą oraz troską o kościół św. Katarzyny. W czasie wkroczenia wojsk Armii Radzieckiej do miasta świadomie pozostały razem z tymi, którzy nie byli w stanie uciekać. Obie poniosły śmierć po torturach zadanych im na ulicach miasta.
ur. 23.12.1887 r. w Gołogórze koło Lidzbarka Warmińskiego
śluby zakonne - 29.04.1912 r. w Braniewie
Pielęgniarka i zakrystianka. Swoją troską otaczała zarówno katolików jak i protestantów.
ur. 05.02.1900 r. w Starym Targu koło Sztumu
śluby zakonne - 20.04.1926 r. w Braniewie
Pracowała w parafii jako organistka. Zajmowała się również pomocą chorym i wychowaniem młodzieży.
Trzy siostry katarzynki z Lidzbarka Warmińskiego poniosły śmierć stając w obronie czystości i broniąc siebie nawzajem. Dokonały osobistego wyboru: wolały zostać zastrzelone niż wykorzystane przez żołnierzy okupujących ich klasztor. Pomimo wymierzonych w nie karabinów, pozostały wierne Bogu i swoim wartościom. Zostały zastrzelone w refektarzu zakonnym i pochowane w masowym grobie.
ur. 12.08.1882 r. w Bartągu Wielkim koło Olsztyna
śluby zakonne - 25.04.1905 r. w Braniewie
Jej codzienną pracą była służba cierpiącym niepełnosprawnym oraz ubogim jako pielęgniarka i opiekunka. Miała radosne usposobienie i odwagę, by rozmawiać z ludźmi o miłości i dobroci Bożej.
ur. 01.12.1886 r. w Karszewie koło Braniewa
śluby zakonne - 1918 r. w Braniewie
Była pielęgniarką. Powierzano jej opiekę nad osobami starszymi oraz młodzieżą żeńską, pełniła również posługę w kuchni. Wiele lat pracowała w pensjonacie dla dziewcząt w Lidzbarku Warmińskim.Zastrzelona podczas modlitwy przy postrzelonej chwilę wcześniej i konającej współsiostrze.
Siostra Sabinella – Rozalia Angrick
ur. 29.09. 1880 r. w Dąbrowie koło Braniewa
śluby zakonne - 03.04.1902 r. w Braniewie
Była przełożoną ponad dwudziestoosobowej wspólnoty zakonnej. Prowadziła swój urząd z pokorną i mądrością. Zginęła stając w obronie powierzonych jej sióstr.
Trzy chore na gruźlicę siostry katarzynki trafiły do zespołu szpitalnego w Ornecie na Wzgórzu św. Andrzeja. Należał on do Caritasu a prowadziły go katarzynki. Tam, razem z innymi podopiecznymi i grupą sióstr z personelu, doświadczyły wkroczenia oddziałów Armii Czerwonej. Przez kilka dni i nocy żołnierze wpadali do domu, znęcali się nad chorymi, zabijali i wykorzystywali kobiety, dokonywali profanacji kaplicy. Szczególnie okrutnie potraktowali ciężko chore, leżące siostry, które po masowych gwałtach, pobiciach i ranach postrzałowych, przez następne tygodnie, aż do śmierci bohatersko zmagały się ze skutkami tej sytuacji.
ur. 1905 r. - miejsce dotychczas nieznane
śluby zakonne - 30.04.1932 r. w Braniewie
Powierzono jej prace biurowe w Szpitalu Mariackim w Olsztynie. Pracowała tam 14 lat. Zarażona gruźlicą trafiła do szpitala w Ornecie. Po doświadczeniu okrutnego znęcania, z licznymi ranami, przez następne 8 tygodni przeżywała swoje cierpienie, ufając że nie pójdzie ono na marne. Zmarła 1 maja 1945 r.
ur. 02.09.1918 r. w Woli Wilknickiej koło Braniewa
śluby zakonne - 26.10.1939 r. w Braniewie
Najmłodsza z omawianych sióstr. Swoje powołanie zakonne realizowała w pracy wychowawczej wśród dzieci. Chora na gruźlicę trafiła do Ornety. Tam zamieniła rozpacz i ogromne poczucie krzywdy na świadome zawierzenie Bogu. Zmarła 30 maja, po 15 tygodniach cierpienia. Miała 27 lat.
ur. 17.06.1914 r. w Tolkmicku
śluby zakonne - 02.05.1938 r. w Braniewie
Pracowała jako pielęgniarka i rehabilitantka w szpitalu we Fromborku. Zarażona gruźlicą sama wymagała medycznej opieki, stąd jej pobyt w Ornecie. Po dramatycznych wydarzeniach na Wzgórzu św. Andrzeja, przez 19 tygodni świadomie i z odwagą podejmowała trud swojego doświadczenia, składając je w ręce Boga. Zmarła 25 czerwca 1945 r.
ur. 10.03.1887 w Miejskiej Woli koło Mingajn na Warmii
śluby zakonne – 29.04.1912 r. w Braniewie
Nauczycielka, następnie sekretarka generalna. Od 1940 r. sprawowała urząd wikarii generalnej (zastępczyni najwyższej przełożonej w Zgromadzeniu sióstr katarzynek). Z początkiem 1945 r., w mroźny zimowy czas na jej barkach spoczęło wyzwanie dokonania przymusowej ewakuacji dużej grupy sióstr z klasztoru w Braniewie. Uciekając pomiędzy frontem niemieckim a radzieckim dotarła wraz z siostrami do Gdańska stając się świadkami zdobycia miasta przez Armię Czerwoną.
Podczas tułaczki, w mieście wielokrotnie własnym ciałem osłaniała młode siostry i nowicjuszki przed atakami żołnierzy sowieckich. Nie powstrzymało ją straszenie i bicie, oddała życie broniąc godności drugiego człowieka. Bardzo pobita, zmarła po kilku dniach cierpienia. Pochowano ją na Brętowie, przy kościele MB Nieustającej Pomocy.
ur. 25.05.1887 w Płoskini, koło Braniewa
śluby zakonne – 23.04.1907 r. w Braniewie
Zaangażowana w pracę wychowawczą, następnie mistrzyni postulatu, przełożona klasztoru w Braniewie. Za swoją postawę duchową i radosne usposobienie otoczona była dużym autorytetem i szacunkiem współsióstr.
W roku 1941 powierzono jej urząd przełożonej w szpitalu na Wzgórzu św. Andrzeja w Ornecie. Tam też podczas II wojny światowej wiele wycierpiała z rąk gestapo. Została zmuszona do opuszczenia Ornety i podjęła pracę w szpitalu w Dobrym Mieście. Tam również nie zaznała spokoju, tym razem z rąk żołnierzy Armii Czerwonej. Pędzona przez żołnierzy wraz z innymi siostrami do Olsztyna wciąż doświadczała prześladowań i upokorzeń. W czasie ewakuacji ludności, w wagonie do przewozu zwierząt, na stacji w Iławie, została brutalnie pobita przez żołnierza radzieckiego, który rzucił ją na ziemię, bił kolbą w brzuch i po bokach, pięściami uderzał w twarz. Gdy pociąg dotarł do Piły jeszcze żyła. Swoje cierpienie znosiła z godnością. Umierając polecała swego oprawcę Bogu i przebaczyła mu, tym czynem wzmacniając współtowarzyszy podróży.
Źródło: katarzynki.org.pl
0
0
0
0
0
0
Brak komentarza, Twój może być pierwszy.
Dodaj komentarz